Máis alá do camiño
que nos leva ao final,
cando o tempo se adentre
na eternidad;

máis alá do infinito,
collidalas mans,
vagaremos xuntolos dous
sen deixarnos de amar.

O noso amor arderá
por sempre no máis alá,
seremos cinza sempre viva,
polvo namorado;
ti e máis eu
no máis alá,
ti e máis eu
sen deixarnos de amar.

Cando as sombras se acheguen
un luceiro serás,
coma polvo de estrelas
ti brillarás;

cando o tempo se acabe,
no ceo, máis alá,
vagaremos xuntolos dous
sen deixarnos de amar.

Dormiréi no teu colo,
nun xardín, nun rosal
onde a flor máis fermosa
nunca murchará;

e máis alá do infinito,
collidalas mans,
vagaremos xuntolos dous
sen deixarnos de amar